Kiedy Rin meni obudziła od razu podniosłem się na równe nogi, ale robiłem to stopniowo i ostrożnie, starałem się być cicho aby nie wystraszyć pokemona. Wiedziałem że jeśli teraz do niego podejdę czy go zawołam to się wystraszy i ucieknie. Dlatego obmyślałem pewien plan.
- Hej mały, wsyzstko w porządku? - postanowiłem zaryzykować i do niego zagadać, ale gdyby to nie wypaliło to przywołałbym pokemony i kazał im złapać go. Kazałbym Spinarak'owi użyć String Shot, a Joltik'owi Spider Web.

- Spokojnie, nie chcemy zrobić Ci krzywdy. - pozwiedzałem do pokemona kucając przy nim.
- Brawo, Joltik, Spinarak. Właśnie o to mi chodziło kochani. - pochwaliłem moje pokemony.
Kiedy wszystko już się uspokoiło przyjrzałem się pokemonowi i przeskanowałem go PokeDex'em. Pokemon pewnie byłgłodny, bo poco inaczej szperałby wplecaku Rin, dlatego jeszcze raz rozejrzałem się po naszym obozowisku w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia.
- Jesteś głodny? Czy szukałeś tu czegoś innego? - zapytałem pokemona. - Wsyzstko w porządku Rin?
Po pytaniu postanowiłem zacząć rozplątywać pokemona z sieci, ale powoli i ostrożnie.

- Spokojnie Teddiursa, nie miałem zamiaru Cię skrzywdzić. - powiedziałem rozplątując pokemona misia do końca z sieci którymi związały go moje pokemony.
Kiedy już się uporałem z nićmi pokemonów robaków przeszukałem jeszcze raz nasze obozowisko i mój plecak w poszukiwaniu czegoś co mógłby zjeść nasz nowy znajomy.
- Rin nie zostało ci przypadkiem jeszcze coś na ząb? - zapytałem.

- Dzięki Rin. - wziąłem jagody od Rin i podszedłem do Teddiursy.
- Trzymaj mały, najedz się. - podałem małemu pokemonowi jedzenie, aby nie był dłużej głodny. -Joltik, Spinarak wracajcie! Teddiursa jeśli chcesz to możesz zostać z nami. - złożyłem kocyk którego użyliśmy przy pikniku i zrobiłem z niego posłanie dla pokemona misia.
Poczekałem aż Teddiursa zjadł i podjął decyzję czy z nami zostaje. A po tym poszedłem dalej spać. Ponownie życząc miłych snów przyjaciółce.

Postanowiłem przemyśleć sprawę. Teddiursa to też dobry pokemon, zwłaszcza kiedy wyewoluuje w Ursaringa. nie miałem nic do zaryzykowania, a wręcz przeciwni mogłem tylko zyskać. Pokemona oraz spokój od jego chrapania co mogło zaowocować spokojnym snem. Powoli się podniosłem i wyciągnąłem Pokeball z plecaka, po chwili namysłu i przyjrzeniu się pokemonowi misiowi stuknąłem go lekko poke kulą aby go nie budzić. Miałem jedynie nadzieję że w razie porażki Teddiursa nie będzie na mnie zły.

- Nie wieże. To wspaniale że się złapał. - powiediałem.
Wyciągnąłem PokeDex z plecaka i go szybko zeskanowałem zaraz po tym jak go wypuściłem.
- Mam nadzieję Teddiursa że się na mnie nie gniewasz, co? - zapytałem.

- No to dobrze. - powiedziałem z uśmiechem. - W takim razie chodźmy spać.
Po tym krótkim zdaniu kazałem Teddiursie wrócić do jego Pokeball'a. Dzięki temu oboje mogliśmy się wyspać. Strasznie mi an tym zależało, w końcu za niedługo miał być ranek. nie miałem poczucia czasu, ale wiedziałem chociaż tyle że za niedługo mój niespokojny sen będzie musiał zakończyć się na dobre.
- Z chwili na chwile moja drużyna rośnie w liczbie i przybiera na sile. Z Teddiursą i Aron'em może nawet będę mógł stanąć do walki o odznakę. Ale oczywiście po małym treningu. - przez chwilę śniłem na jawie o możliwych zwycięstwach które na nas czekają. - NO ale teraz powinniśmy spać. Jeszcze raz, miłych snów Rin.
Po raz kolejny życzyłem Rin spokojnej nocy, miałem nadzieję że to już ostatnia z naszych nocnych przygód. Osobiście wolałem je przezywać za dnia.

Po tej niespokojnej nocy, kilka godzin bez pobudki pomogło mi chociaż na tyle żebym nie musiał marudzić samego rana, z reszta nie miałem do tego powodów, bo zyskałem nowego przyjaciela. Powoli otwarłem zaspane oczy i przetarłem je, zaraz po tym leniwie się przeciągnąłem i powoli podniosłem z posłania. Rozejrzałem się po w okół, aby sprawdzić czy Rin jeszcze śpi. Potem postanowiłem posprzątać od początku po sobie i usiąść pod jakimś drzewem aby nabrać więcej sił przed drogą.
- Witaj Joltik, dziś drugi dzień naszej podróży, cieszysz się? -zapytałem pokemona wypuszczając go z jego Pokeball'a i kładąc na ramieniu.
Miałem nadzieję że mojego robaka nie opuścił wczorajszy entuzjazm i dziś jest pełen energii żeby poznawać ten nieznany nam w pełni świat.