- Więc się zaczęło.
Rzekłem zwyczajowym sobie głosem, tak cichym, iż sam ledwo co go słyszałem, a to tylko dlatego, iż życie w lesie uformowało niewiarygodnie moje zmysły. Nagle potknąłem się o coś, najprawdopodobniej kamień, lecz zamiast upaść bezwładnie na drogę, odbiłem się rękoma od ziemi, robiąc salto w powietrzu stanąłem. Chociaż udało mi się uniknąć "wypadku", to wypadło mi z plecaka parę rzeczy, a dokładniej był to mój sztylet, który postanowiłem schować w ręcznie rzeźbioną skórzaną pochwę, oraz przywiesić sobie do spodni (od wewnątrz,a by nie rzucał się w oczy. Włączyłem muzykę na maxa (jakiś rock leciał), włożyłem ręce w kieszeń, oraz postanowiłem udać się do miasta. Ścieżka prowadziła do niego prosto. Byłem niezmiernie zaciekawiony, gdyż nigdy jeszcze nie byłem w żadnym mieście, a styczność z ludźmi, przez ostatnie dwa lata mego życia miałem tylko raz: w niewielkim ośrodku badawczym (jeden malutki domek z drewna, zupełnie niepozorny z zewnątrz), gdzie pozabijałem wszystkich ludzi (ok. 10) którzy chcieli zrobić ze mnie królika doświadczalnego. Właściwie to nie ja ich zabiłem, a Szymon, ale nie było czasu o tym rozmyślać. Miałem jedynie nadzieję, że nie stracę kontroli nad żadnym "z nich" ...

Człowiek ... jak ja ich wszystkich nienawidzę. Oni są tacy fałszywi, zakłamani, źli. No, ale cóż, czasem zdarzają się wyjątki. Postanowiłem więc podejść do ów "kogoś" spytać o drogę, a nim do nie doszedłem zawiesiłem słuchawki na szyi.
- Ehm... Przepraszam, nie wiesz może, którędy do najbliższego miasta.
Zapytałem dość mrocznym i tajemniczym głosem, no ale cóż, taki mam już naturalny głos ...

Ten "ktoś" wydał mi się dziwny, chociaż z drugiej strony, co ja mogłem wiedzieć, skoro nie miałem styczności z ludźmi - a przynajmniej z tymi żywymi... Zrobiłem tak jak mi polecił chłopak. Udałem się Wichrowym szlakiem, w między czasie wypuszczając swojego Shupetta, który to został moim starterem. Ruszyliśmy spokojnie dalej. W drodze słuchałem rocka, a Shuppet, jak mi się wydawało, rozglądał się, lecz nie wiem, czy to przez okoliczną florę, a może po prostu był głodny. Kto to wie ...

Czy niepokoił mnie ów "ktoś", kto mnie śledził? Nie. Nie czułem się w żaden sposób zagrożony. Mój pokemon był już w pełni nasycony, i ja też - przynajmniej w pewnym sensie, gdyż w pewnym momencie poczułem charakterystyczny głód ... głód krwi i mordu. Teraz mogłem się bać. Ostatnio straciłem nad sobą kontrolę tydzień temu, co oznaczało, iż coraz częściej "Szymon" próbuje się wydostać. Na całe szczęście miałem pewien sposób na zahamowania mojej ... przemiany. Wyjąłem nóż, który pokazałem mojemu Shuppetowi, oraz nauczyłem go, jak ma w podobnych sytuacjach postępować. Nożem przeciąłem sobie delikatnie dłoń - byłem już przyzwyczajony do takich czynności, więc nawet tego nie odczułem. Zbliżała się burza - żyjąc w lesie bardzo często zmagałem się z tym stanem atmosferycznym. Ważne było w chwili obecnej było: nie zasypiać (skoro ktoś mnie śledzi, może to się źle skończyć), kontrolować siebie (z wiadomych przyczyn), nie dać zmoknąć pokemonowi (bo może się rozchorować). Przy takim obrocie spraw zdecydowałem wycofać pokemona, polać twarz wodą, trzymać nóż w pogotowiu, oraz ruszyć przed siebie.

Jednak miałem rację - ludzie są bezczelni. Przyjdzie sobie taki :kozaczek: i bez powodu rzucie cię kamieniem, a do tego się uśmiechnie. Miałem ochotę go rozszarpać, i chętnie bym się z nim pobił, lecz znając mnie nie wytrzymałbym, straciłbym kontrolę, a potem bym miał wyrzuty sumienia. Postanowiłem nie zwracać uwagi na gościa. Zmniejszyłem jedynie głośność muzy do minimum, tak, aby dobrze słyszeć co się dzieje, a nóż schowałem w rękawie - w razie potrzeby.

- Mógłbym spytać o to samo. Powiedz - dlaczego mnie śledzisz? Wiesz ... w ogóle jesteś chamski! Śledzisz mnie, rzucasz kamieniem, śmiejesz się z tego, a teraz wypytujesz mnie. Mnie! Kolego ... prosisz się o guza.
Ten typek strasznie mnie denerwował, a to jak widać próbował wykorzystać "Szymon". Zacząłem się pocić, a moja ręka drgać (delikatnie). Najchętniej bym sam go udusił, a co dopiero "on". Musiałem się opanować, choć było to coraz trudniejsze. W takiej sytuacji mogłem zrobić tylko jedno - sam się obezwładnić. Byłoby to jednak bardzo ryzykowne, gdyż nie wiedziałbym, jak zareagowałby ów chłopak - na przykład zadźgałby mnie moim nożem. W obecnej sytuacji musiałem działać szybko, tak aby znalazł się daleko stąd. Szkoda ... nie udało się ... straciłem kontrolę ...
- Zwiewaj stąd!
Wykrzyknąłem pełnym furii głosem ... i odleciałem. Moja osobowość zaczęła ulatywać do góry, a nad moim ciałem przejął kontrolę "Szymon". Nastąpił pierwszy poziom mojej przemiany: włosy zaczęły nabierać dzikiego kształtu (delikatnie), a oczy zyskały czerwono-krwisty odcień. Słyszałem głośne przekleństwa mojego drugiego ja, jego psychopatyczny śmiech - widziałem jak oblizał mój nóż i skierował go w kierunku chłopaka. Wtedy zobaczyłem "go"... Moją trzecią osobowość, a raczej go wyczułem, gdyż byłem za słaby aby móc go ujrzeć.
- Słabeusz ... zawsze tak samo.
Powiedział. Ja teraz mogłem już tylko zacisnąć pięści i obserwować poczynania "Szymona" w moim ciele.

Ono nic nie zrobi, gdy moje ciało jest za słabe, aby mogło je przejąć, a zresztą to dopiero jest możliwe od 6 poziomu
Ten obrót spraw był nieciekawy: przynajmniej dla Szymona. Postanowił więc ciąć nożem co popadnie, gałęzie, drzewa, krzaki - co było w zasięgu jego ręki. Ja mogłem tylko obserwować co takiego się dzieje, a przy okazji obserwowałem okolice, czy nie znajduje się tu nic śmiesznego, gdy moje 3 "ja" śmiało się już nie ze mnie, a z Szymona.